Gelukspotentie

Het is wonderlijk hoe goed ik als klein kind al wist waar ik blij van werd, waar mijn  levenslust van ging stromen. En even wonderlijk hoe die intuïtie ook weer compleet weg kan zakken. Doordat je je teveel gaat aanpassen aan je omgeving, of omdat je onzeker wordt, te perfectionistisch, of te meegaand. Als kind speelde ik tennis, zong ik liedjes , studeerde ik dansjes in met vriendinnen voor de spiegel, schreef ik brieven met penvriendinnen en creëerde ik songteksten met als titel bijvoorbeeld Mysterious guy. Ik werd hopeloos verliefd op die ene jongen, het waren allemaal passies.

In de jaren vanaf mijn pubertijd verdwenen deze passies grotendeels één voor één van het toneel. Tennis moest stoppen door gezondheidsproblemen, liedjes zingen werd beperkter maar bleef toch bestaan. Dansjes zijn nu zonder vriendinnen en zonder spiegel. En hé, die brieven schrijven aan penvriendinnen… dat lijkt eigenlijk best veel op het schrijven van mijn blogje. Een oude hobby in een nieuw jasje gestopt. En die jongen, die gaat zijn eigen leven verder met  vrouw en kinderen. 

Vanaf mijn geboorte zit er een enorme berg gelukspotentie in mezelf. Een weg, uitgestippeld, speciaal voor mij, waar ik dolblij van word. Er staan allerlei passies en talenten te popelen om tot leven te komen.
Ze roepen luid Hoor mij! Geniet van mij! Ik laat jouw levenslust weer stromen! Maar vaak zijn we te druk bezig ons leven te ondergaan en horen we deze kreetjes niet meer. We duwen ze weg, zolang de mallemolen draait, is er geen tijd voor . Als je die weg volgt van jouw unieke passies, dan gaan je ogen weer stralen en voel je de vrijheid en blijdschap van het leven door heel je lichaam stromen. Je intuïtie weet de juiste weg.  Het is de kunst om je oordelen opzij te zetten en het gewoon te gaan doen. 

Dat is wat ik probeer te doen, ik onderga het leven niet meer. Ik leef, inderdaad, met beperkingen. Maar zo zie ik het helemaal niet meer. 

Af en toe moet ik nog steeds alle stoplichten in mijn hoofd op rood zetten, ik ken het signaal. Alles wordt wazig en mijn hoofd begint te draaien zoals een draaikolk. Stekker eruit, mijn beste vriend, het bed, opzoeken. En de volgende morgen lukt het me steeds beter om terug groen licht te zien. 

Gisteren ben ik voor de eerst keer in 17 maanden op stap geweest. Niet lang, niet zot, gewoon een paar optredens hier in het dorp. 

Veel lawaai, drukte, lichten, een echte uitdaging.  Vol verwachting met een klein hartje maar zonder nare gevolgen. Een ganse nacht wakker en een emotionele dag was de prijs die ik betaalde. Niet slecht voor iemand die 17 maanden in quarantaine geleefd heeft.

Lichamelijk zitten we goed, mijn mindfulness therapie loopt op z'n einde, daar is nog werk aan de winkel.

De stilte retraite waar ik enorm naar uitkijkt staat in september op de planning.  Nog 4 maanden te gaan en daar is mijn oorspronkelijke streefdatum naar een gezonder leven in alle betekenissen.

Ik ga ervoor en hopelijk volgen jullie allemaal!

Fieso Bloem 

Mijn lichaam bruist

Energie, ik voel het weer bruisen door mijn lichaam. Ook al was het een rare eerste werkweek die nog niet zo vlotjes verliep, het voelt als een verandering die is gebeurd. Ik laad weer op. Misschien heb ik stilletjes toch mijn balans gevonden ofwel gewoon een goed moment? Het maakt niet uit, genieten van de juiste dingen en niet overdrijven is de boodschap. De potloodlijnen die mijn pad aangeven vervagen en worden stilaan vervangen door dikkere lijnen. Maar de potloodlijntjes laten toch groeven na, ik weet nog precies waar ze stonden. Mijn koppige ik laat het ook niet toe altijd tussen deze lijntjes te wandelen, en met zijweggetjes weet je natuurlijk nooit waar ze uitkomen. Soms bereik je hier ook een plaats waar je nooit had kunnen van dromen, natuurlijk moet je altijd terug op de hoofdweg uitkomen. Ofwel geven deze avonturen me een enorme energiestoot ofwel zuigen ze me helemaal leeg.

Ik ben wel eens jaloers op m'n telefoon. Hoe fijn zou het zijn als je 's morgens weer helemaal opgeladen bent en in de loop van de dag precies weet hoe je batterij ervoor staat. Een tijdje geleden was opeens het zwarte balkje in de rechterbovenhoek verdwenen en zonder dat ik het zag aankomen ging de batterij opeens leeg.
Toen besefte ik dat wij mensen eigenlijk altijd een beetje in het duister tasten over de energie de we hebben. En dat stiekeme energieslurpers onze batterij sneller laten leeglopen dan ons lief is.

Maar toch is er een verschil tussen mensen en telefoons, wij kunnen tegelijkertijd energie opladen en verbruiken. Hoe beter we weten welke onze energiegevers en energienemers zijn hoe beter we hiermee kunnen omgaan. Kleine dingen kunnen ons zoveel geven, daarom heb ik mezelf deze week heel liefdevol maar streng toegesproken : Als deze dingen je optillen, je je gelukkig laat voelen, waarom doe je die dingen dan niet vaker. Die afspraak maakte ik dus met mezelf.
Stiekem kijk ik weer uit naar de herfst, hoe de bladeren mooie kleuren krijgen en de zon een mooie gloed achterlaat. Dagdromen over een mooie toekomst, ik heb er zo'n zin in. Ook dit is liefde, liefde voor jezelf. Milde openheid voor alles wat komt. Dat is tenslotte waar het om draait.

De strijd is nog niet gestreden, maar mijn legertje doet zo hun best,

De kleine soldaatjes die ondertussen zo moe gestreden zijn hebben het niet opgegeven, ik ben fier op hen!!

Fieso

Slapende borrelia

Vakantie......komt en gaat. Hoe hard ik een naar getracht heb, hoe blij ik ben dat alles stilaan weer in zijn normale ritme komt. Ik hou niet van klagen over het weer, maar dit was me toch te warm. Kamperen in 40 graden is voor mij te heftig.Gelukkig terug thuis is het hier beter van temperatuur.

Me-Time nemen was moeilijk op vakantie, en als er iets is wat ik nodig heb is het me-time. Vakantie is super natuurlijk, samen ontbijten, samen afwassen, samen wandelen, samen zwemmen en vooral veel in je hoofd samen. Geen uurtje om rustig op mijn adem te letten in de stilte, even af te stemmen op mezelf en naar binnen keren. Ik ging gewoon mee in het gezamenlijke ritme. Niets mis mee natuurlijk, maar toch werd het er wazig van in mijn hoofd. Stilte in mijn hoofd is wat ik nu nodig heb.

Lichamelijk helemaal uitgerust ging ik gisteren voor nieuwe testen........zelfs na een vakantie waar je ritme en eetgewoontes anders liggen waren ze super. De borrelia was nog steeds slapende, na 2 maanden gestopt te zijn met de antibioticakuur was dit het beste nieuws ze konden geven, geen schimmels of parasieten meer te bekennen. Pluimpje voor mezelf dacht ik. Nu alleen de schildklier en baarmoeder nog terug in orde krijgen dan mogen de soldaatjes hopelijk uitrusten. Ik gun ze een lange winterslaap. Iedereen heeft hard gewerkt aan mijn gezondheid het voorbije jaar. Als ik de grafieken bekijk is het ongelooflijk. Nog 3 maanden mijn 57 tabletjes slikken en dan zien we weer verder. Ik ga proberen mijn grenzen te bewaken, zodat ik weer niet in een dal beland, mijn lepelvoorraad is aangevuld en hopelijk groeit hij nog wat aan. Dat is de volgend missie!!

Fieso