donderdag 20 november 2014

Er is geen ontkomen aan!

Er is geen ontkomen aan, vluchten kan niet! De ontstekingen steken weer de kop op en de hoofdpijn is blijvend. Eigen schuld, ik had meer moeten rusten. Maar nu gaat het lukken. Morgen laatste werkdag en dan drie dagen de stekker eruit. Knop omdraaien en een weekendje Parijs. Niet om veel te gaan bezichtigen ( na 100 keer heb ik het allemaal wel gezien) wel om lekker te slenteren, lekker te eten vooral niet om te werken! Daarna ga ik terug in herstelmodus komen, ik voel het. Dit weekend trakteer ik mijn soldaatjes op ontspanning en vanaf dan moeten ze er kei hard tegenaan. Ik ga ze aanmoedigen met alles wat ze willen. Mijn vooropgesteld plan was vanaf januari terug een beetje meer te kunnen en zoals het er nu naar uit ziet ga ik die lijn niet halen, maar ik blijf proberen.
Het is en blijft een enorm gevecht tegen mijn lichaam, goed tegen kwaad, wie zal overwinnen?
Ik vergelijk het met een fabriek, zolang alle banden rollen is er geen probleem. Hapert en iets geraakt alles in de war. Zo zie ik mezelf op dit moment.

Momenten, dagen, maanden, seizoenen en jaren gaan voorbij, zo ontzettende snel wisselen ze elkaar af, in sneltreinvaart sta je plotseling in een ander seizoen, zo vliegensvlug dat je soms vergeet er van te genieten door de sleur van het dagelijkse leven. Maar wat zou er gebeuren als je een moment stil zou gaan staan, waar je op dit moment ook bent, de chaotische maatschappij langs je heen laat gaan om te voelen, te luisteren en te ervaren wat alles om je heen met jou doet. Hoe voel jij je van binnen en maakt dat jou gelukkig? Wat als je die trein nou zou missen, of je auto zou laten staan, de boel de boel laat en een andere weg in zou slaan?

Lyme kun je beter voorkomen dan genezen, genezing zal volgens mij gedeeltelijk uitblijven en daar zal elke lyme patient het volgens mij mee eens zijn. Het is geen sprint maar een marathon. Het is geen kuurtje volgen en we zijn genezen. Nee het is een proces van jaren en de rest van je leven draag je de gevolgen van het doolhof der genezing. Genezen geraak ik volgens mij nooit, wel zullen we de borrelia infecties en co infecties uitroeien door het aanpassen van mijn levensstijl. Ik ga voor eeuwig ervoor moeten zorgen dat mijn immuunsysteem blijft werken en het gif mijn lichaam verlaat.

"Beest" Ik weet dat je er nog bent, maar ik krijg je wel klein!!

woensdag 12 november 2014

jubileum

Nog drie dagen en dan kreeg ik 6 maanden geleden mijn diagnose en behandelplan voor mijn neus geschoteld, een dag later ging het van start. Ik heb vaak gedacht aan dit moment, het moment dat ik halverwege zou zijn, zou ik proosten op "de helft"? Of zou ik binnen die tijd allang weer beter zijn?
Nu het eenmaal bijna zo ver is weet ik niet wat ik ervan moet denken. Veel zin heeft het namelijk niet om erbij stil te staan, het heeft meer zin om met deze halfjaarlijkse ervaring aan de slag te gaan, en niet zomaar, maar stevig aan de slag te gaan en alle mogelijk heden hierbinnen zo goed mogelijk te benutten. Na al deze jaren denk ik toch nog steeds, hadden de dokters op mijn negen jarige leeftijd de juiste behandeling boven gehaald had het mij veel tijd, geld, en verdriet gespaard.

Maar in Borellia kliniek kreeg ik de hoofdprijs. Lyme! De dag dat alles veranderde.

Mijn leven werd compleet overhoop gegooid, voedingschema werd strikt, slaapgedrag veranderde, vrienden kwamen en andere verdwenen als sneeuw voor de zon. Voor mij is alles goed als deze ellende maar stopt. Ik wil gerust de rest van mijn leven gezond en flink eten. fruit, groenten en water ( veel meer stelt het niet voor), ik wil gerust veel slapen. Ik wil gerust nieuwe vrienden krijgen ( mensen die er niet zijn als je ze nodig hebt moeten er achteraf ook niet meer zijn) maar het ziek zijn en de hoofdpijn ben ik zo moe als wat.

Beterschap vraagt de dokter, nee zeg ik vastberaden. Even doorwerken en mijn ganse lichaam valt stil. Ik wil toch een oproep doen aan mijn soldaatjes, laat me niet in de steek nu, nog een paar weken en dan kan ik het rustiger aan doen! Komaan lepels, bijvullen.









vrijdag 7 november 2014

Innerlijke belletjes

Ik hoor ze heel duidelijk rinkelen, mijn innerlijke belletjes. Mijn soldaatjes hebben van mij een grote bel gekregen en als ze het niet meer aankunnen hoeven ze er mee te rinkelen en ik weet genoeg. Gisterenavond na een 4 dagenwerkweek van 14 u per dag stopte de bel niet meer. Oorverdovend klonk ze, duidelijker konden ze niet zijn. Ik heb nog één dag gevraagd voor al mijn reservelepels op te gebruiken en nu is het 2 volle dagen rust. Ik beloof het mezelf. Vaak is het besef van verandering willen, de eerste stap in de trein naar verandering. Ik kan het niet wegwuiven en naast me neerleggen, doen alsof ik het niet voel, zie of hoor. Ik weet het, hier sta ik weer op dat zelfde punt dat ik mezelf had beloofd niet meer terug te komen, want na al die tijd zou ik toch moeten leren uit deze lessen.

Pas op, ik doe veel, verzet ook bergen werk de voorbije week wat goed is, maar dan opeens zijn de lepels op, rinkelt de bel en dan komt de man met de hamer.Maar nu, nu is het even Fieso-tijd, quality time, zen, rust en mezelf voeden vanuit die stabiele pure kern. De verleidingen van het leven, sommige dan weerstaan.Terug naar de kern!
Dus als je me zoekt, hier ben ik, in mijn kern gedoken, van waaruit ik hoor te leven.
En beter nog, van waaruit ik wíl leven.

Nog drie weken en de chaos op mijn werk moet gepasseerd zijn, daar hou ik mezelf aan, na die drie weken, jammer voor het werk maar dan zal het terug ME tijd worden. De tijd vliegt en ik vlieg mee, ook veranderd de tijd continu, net als het leven, veranderlijk als ze is.Steeds maar weer krijgt ze het voor mekaar om met iets totaal anders om de hoek te staan wachten dat ik gewoon niet had kunnen bedenken.