Alsof dit mijn ambitie was

Een moment van uitputting voel je pas echt goed als je even stilstaat.

Er was geen ontkomen aan, mijn lichaam bedot  je niet, dat heeft zijn eigen wijsheid. Na dag 4 op vakantie trok het  de stekker er uit. Mijn soldaatjes hielden het voor bekeken.  Ze waren de controle kwijt. Het ging er dan ook al een tijdje heel erg hard aan toe in mijn lijfje, en daar was de aanval. Een complete crash. Wat begon met hevige hoofdpijn en maagproblemen s morgens werd al gauw acute zenuwpijnen over gans mijn zijn, en als ik zeg gans mijn lichaam , bedoel ik dat letterlijk. Mijn benen weigerden dienst, organen begonnen te pruttelen.

Ik heb nog nooit zoveel pijnen gevoeld als daar in Frankrijk op vakantie. Nog nooit was mijn man  zo bang voor de gevolgen van een aanval , nu wel. En ze zijn dan ook niet min.  In de  connectie tussen mijn hersenen en mijn benen zit een kortsluiting, ze maken niet meer dezelfde afspraken waardoor lang stappen moeilijk is.  De zenuwpijnen in mijn linkerarm zijn ook verergerd en de pijn heeft mij enorm uitgeput zodat ik alleen maar wil slapen.

Nu zullen er nieuwe testen komen en hoop deze keer wel op een diagnose die in België herkend is en kan behandeld worden. Maar goed, dat is voor de volgende weken.

Ik voer al jarenlang een strijd die mij opgeslorpt heeft, mij ook getransformeerd heeft naar wie ik ben en het enige dat mij hier heeft gehouden is wilskracht en doorzettingsvermogen. 

Ziek ben ik, en ondergaan zal ik.

Niemand kiest voor een leven met beperkingen, om beknot te worden in zijn vrijheid, maar soms krijg je gewoon iets op je bord en kan je niet anders dan ermee om te gaan.

De laatste maanden is er verandering in mijn leven wat natuurlijk plots veel emoties en andere energieën met zich meebrengt. 

Ik ben niet bang voor mijn eigen kracht als vrouw. Kennelijk waren er vele levensjaren en rimpels nodig om uit te spreken wat ik wil, eens uitgesproken voelt het als een zegen. Soms kom je iemand tegen en weet je gewoon dat er een energiewissel nodig is, je hebt iets met elkaar uit te zoeken in dit leven of in één van de volgende.
Herinneringen die blijven voor het leven en bepaalde gevoelens zijn onbeschrijfelijk en zo welkom.

 Natuurlijk brengt zoiets stress mee wat nooit goed is in mijn geval, maar mijn levensvisie is en blijft , luister naar je hart, en dat heb ik dan ook gedaan. Dankbaar voor dit gevoel dat ik dan ook echt beleef tot diep in mijn ziel, blijft het moeilijk door mijn mijn beperkingen. Maar ik heb vertrouwen dat als het juiste moment daar zal zijn, ik zal komen waar ik graag wil zijn.

Ook heel dankbaar voor mijn vrienden en mijn beste vriendin die er altijd staan als ik ze nodig heb. Contacten verwateren, en nieuwe vriendschappen komen. Sommige hebben ook bang en weten niet hoe ze met mijn ellende moeten omgaan of beseffen niet hoe ernstig het is, daarom zwijgen ze maar.  En nee, niemand kan zich inleven, zelfs proberen te begrijpen is moeilijk. 
Niemand kan de ziekte oplossen, maar met steun aan je zijde kom je al ver. 

Ik ben hier ook niet voor gemaakt en heb ook geen speciale karaktereigenschap die dit makkelijker  of aanvaardbaar maakt, Alsof die mijn ambitie was.......