Tijd is mijn vriend geworden, na 6 maanden op onze berg te leven kan ik deze zin, waar ik al mijn ganse leven op hoopte, uitspreken. Geen to-do lijstjes meer voor mij.
Doen wat moet gedaan worden, mijn werkdagen organiseren dat er geen verloren tijd meer is en de resterende dagen er zijn voor mezelf. Stil en dankbaar zijn...mini meditaties en vooral lief zijn voor mezelf.
Werken aan dromen....aan mijn kinderlijk geluk.
Vrede nemen met wat was is belangrijk voor me, niets is vanzelf gegaan. Ik werd dan ook besmet toen ik 10 was met deze rotziekte. Sindsdien komt er teveel cortisol vrij, dit hormoon zorgt ervoor dat ons lichaam gaat reageren op stress en dat we altijd klaar zijn om gevaar dat op ons afkomt.Je hart gaat sneller kloppen, je ademhaling wordt oppervlakkiger, om te kunnen overleven. Dit is bij mij een constante waardoor mijn lichaam en geest nooit in ruststand komen. Ook als kind was dit een probleem.
Cortisol wordt gemaakt in de bijnieren, vandaar dat deze bij mij compleet uitgeput zijn., mijn gewicht niet omlaag te krijgen is en de behoefte aan suiker constant is.
Mijn bloeddruk blijft ook in vluchtmodus staan, welke medicatie ik hier ook voor slik.
De produktie van serotonine word onderdrukt en dit geeft je een depressief gevoel.
En zo gaat het verder.........Om het in het kort uit te drukken ik heb een chronisch stress probleem, niet veroorzaakt door de psyche maar omdat ik een lymie ben.
Ik hoorde onlangs...jij hebt alles om gelukkig te zijn......even stopte de wereld met draaien, wil je mij hier nu echt schuldgevoelens doen krijgen......onbewust zeggen mensen toch zulke dingen.....kijk waar je woont, wat een prachtwerk heb je....je ziet er goed uit.....je doet wat je wil. Ik wil gerust wisselen hoor, met wie dan ook, eventjes om te voelen wat ik voel en nee niet soms maar werkelijk iedere dag. Maar dat mag ik niet zeggen van mijn therapeute, volgens haar hebben mensen genoeg inlevingsvermogen om hier mee om te kunnen gaan......ik geloof haar niet. Je kan je er iets bij voorstellen maar echt weten, nee.
Overleven dus in een moeilijke wereld, ik probeer vaak alleen te zijn, alleen dan krijg ik een beetje rust. Mijn eigen gezelschap is het belangrijkste, ik zet bewust de ene voet voor de andere, ik kan niet meer springen met twee voeten gelijk.
Een paar weken geleden logeerde ik een weekend bij de trapistinnen in Brecht.....daar kom ik thuis, de rust die ik nodig heb, het is er gewoon. Ik beloofde mezelf meer tijd te spenderen daar, daar waar ik het liefste ben.
Alleen met mezelf brengt het creatieve in me boven...mijn dromen kregen weer vorm. Voor de eerste keer voelde ik ook hun kracht, hun geloof, ja, daar geloof ik in en dat hoef ik niet te bewijzen. Anderen mogen er van vinden wat ze willen, ik vind het fijn te denken dat er een bron is om kracht uit te putten en welke naam eraan gegeven word maakt niet uit.
Vaak hoor ik....hoe gaat het met je......een ontwijkend antwoord komt snel...maar ik stel ze me nu vaak zelf... Fie, hoe gaat het nu met mezelf? Ik vind er geen antwoord op... tranen zijn mijn antwoord. Ik weet het niet. Ik aanvaard mezelf, mijn situatie maar kan er zo slecht mee omgaan. Mijn grenzen worden beperkter en beperkter. Pijnstillers en supplementen worden meer en meer. Tranen, ongelooflijk hoeveel een mens er heeft.....
Dan komt vaak mijn volgende vraag...Fie wat heb ik nodig om me goed te voelen.... en daar kan ik alleen maar mijn schouders voor ophalen.
Als ik mezelf een glasheldere spiegel voorhoud herken ik mezelf, ik zie hoe ik lijd, de symptomen zijn er...Angstig, nerveus, onrustig en pijn. Het zijn nu niet de vier leukste woorden maar zoals ik nog al vaak zei...de waarheid is niet alleen leuk.
Gelukkig heb ik de laatste weken vaak realistische dromen s nachts......over situaties, personen, mannen, vrouwen....je kan het zo gek niet bedenken. De realiteit mag dan niet zo rooskleurig zijn, in mijn dromen heb ik een heel fijn leven, ben ik even op reis in mijn hoofd.
Hopelijk mogen er een paar dromen werkelijkheid worden !
Fieso
