Zeven maanden verder, nog steeds dezelfde ziel, een ziel die op zoek is naar rust en geluk. Een lijf dat zijn grenzen nog steeds opzoekt en van het ene in het andere valt. Wat ik de laatste maanden geleerd heb is eigenliefde ontdekken. Jezelf geven wat je niet kan vinden bij andere. Het werkt helend, het is de liefde die je jezelf geeft zonder voorwaarden, zoals de zon die schijnt. De zon geeft ook haar warmte zonder er iets terug voor te vragen, de warmte is oneindig. Zo voelt ook eigenliefde. Mild zijn voor jezelf, stilstaan bij je hart, mind en lichaam......een uitdaging iedere dag weer. Het moment vorig jaar dat mijn wereld instortte was de ideale kans om een nieuw stukje van mezelf te ontplooien. Ik zocht een manier om mijn lijden te verzachten, de pijn was niet het probleem, wel mijn reactie hierop. Hulpeloos, onzeker, ziek, de grond zakte weg onder mijn voeten. Mijn lichaam, maar vooral mijn ziel was op. Het gevecht hoefde niet meer. Maanden heb ik zitten janken op mijn yoga mat totdat mijn tranen stilaan droogde. Daar kwam de ware bewustwording. Ik werd dankbaar dat ik het verdriet mocht beleven en het niet uit de weg ging. Ik ben uitgedaagd door hemel en aarde om mezelf vanuit eigenliefde opnieuw bestaansrecht te geven. Ik ben door de hel in mezelf gereisd en geconfronteerd geweest met mijn eigen demonen.
Iets loslaten is moeilijk, het klinkt beter als ik tegen mezelf zeg "hou het niet meer vast" of nog beter "hou het niet meer de ganse tijd vast". "Hou het nog even vast, telkens minder en minder zodat het verdriet ook minder wordt. Sommige wonden geven littekens die nooit helemaal genezen, ze zijn gekerfd in je ziel. Het worden oude pijnen die je maken tot wie je bent.
Opgeven is net als ziek zijn geen keuze, je moet verder. Er is altijd hoop.
De vraag die ik mezelf iedere ochtend stel" wat heeft mijn ziel nodig om gezond door mijn leven te reizen?
Fieso
