De weg die ik niet nam

Je loopt door je leven en plots kom je op een weg met 2 splitsingen. Elk pad heeft andere voordelen en nadelen, je kan niet zien wat er achter de eerste bocht gaat gebeuren. Het ene pad is meer belopen dan het andere. Op het stillere pad is er meer onduidelijkheid en zal je meer verdwalen. Moeilijker, verrassender, een pure gok. Bij elke twijfel in je leven sta je eigenlijk voor zo ' n denkbeeldig pad. Twijfel is onzekerheid die bang is dat je verdwaalt. Twijfel is ook soms een beschermengel, twijfel staat naast je en trekt aan je hand, als je dan naar beneden kijkt zie je jezelf als kind dat je ooit was, vol onzekerheden dat met grote ogen vraagt: ben jij wie ik wilde worden?

Nee, als kind had ik nooit kunnen vermoeden dat het leven mij dit zou geven. Een ongeneeslijke lyme die elke dag mijn zijn bepaald. 6 maanden geleden kreeg ik de ergste klap tot nu toe. Ik zakte in mekaar en was lichamelijk en emotioneel een hoopje ellende. Mijn soldaatjes gaven het op...vanaf die dag veranderde mijn bestaan.

Door mijn meditatie, yoga en mindfulness heb ik leren openstaan voor mijn gevoel. Ik probeer altijd zo dicht mogelijk bij mijn gevoel te blijven, bij wat er vanbinnen gebeurd. Het onhandige is dat als je minder goed in je vel zit, het ook lastiger wordt te weten wat je voelt. Ik voelde van alles en eigenlijk niets, mijn tranen stroomden en bleven stromen. Vrienden en familie wisten niet wat ze met al dat verdriet aanmoesten. Voor mij had het leven geen zin meer.

Een reis op mijn eentje zou het verschil maken, alleen stapte ik het vliegtuig op, 10 dagen lang, zon-zee-strand en mezelf. Hoe enthousiaster ik vertrok, hoe bedrogener ik ervan thuis kwam. Nog meer tranen tot ik mijn moed bijeen raapte en met Marc, mijn mindfulness leraar ging praten. Volgens hem, een rouwproces dat heel normaal was en waar ik door moest. Vecht hier niet tegen maar onderga waren zijn woorden. Langzaamaan heeft mijn leven een complete draai genomen en heb ik aanvaard wat me overkomen is.Overgave is durven meebewegen met de stroom van het leven. Ik ga verder met dit lichaam, er is geen andere mogelijkheid. Het leven is kort en dit is geen generale repetitie maar de werkelijkheid. Rebelleren heeft geen zin meer. Met mijn duivel moet ik proberen vrede te sluiten, zodat mijn soldaatjes terug kunnen strijden. Hormonaal ben ik uit balans, wat maakt dat ik dagelijks tranen voel op mijn wangen. Gelukkig komt er ook al terug een lach tevoorschijn.Ik kan niet iemand anders zijn dan ik ben, ook al doe ik hiervoor soms wel heel erg mijn best. Er is een glazen stolp opgetild, waarvan ik niet wist dat ze over me stond. Plots krijg ik terug ruimte in mijn leven. Ik kan mijn armen weer alle kanten uitsteken. Overdreven soms, maar het doet er niet toe, dit ben ik. Onvolmaakt en volmaakt. Gewoon ik!




Fieso