vriendschap of liefde
Ik vraag me soms af, staat dat niet gelijk?
Voor mij wel, als ik naar mijn vrienden kijk.
Ik heb een relatie, en hij is mijn allerbeste vriend.
Er is dan ook geen ander die deze titel verdient.
Maar ik hou ook van de mensen die naast me staan.
van iedereen die met mij mee wil gaan.
Ik ben heus niet altijd een makkelijk persoon.
Denk soms niet na of doe iets gewoon.
Ik krijg dan echt wel mijn lesje geleerd.
Toch wordt het door mijn vrienden geaccepteerd.
Want echte vrienden kunnen iets van elkaar aanvaarden.
Al zijn het niet altijd hun eigen normen en waarden.
Mijn vrienden, ze zullen heus niet alles van mij pikken.
Maar ze zullen mij in elk geval niet laten stikken.
Bij vriendschap hoort een soort van onvoorwaardelijkheid.
En ik weet, bij mijn vrienden heb ik die zekerheid.
Want als vriendin sta ik wel altijd voor hen klaar.
Heeft iemand me nodig, dan roept ie maar.
Dan zet ik al mijn eigen belangen opzij.
Zolang ze me nodig hebben, sta ik aan hun zij.
De basis voor vriendschap is er dus wel.
De grondslag, die vergeet ik niet snel.
De bereidheid om elkaar iets te gunnen.
Zonder dat zou het echt niet kunnen.
Met een gerust hart weet ik dat ik zeggen kan.
Vriendschap is wel degelijk houden van…
En als vriendin hou ik van jou.
En blijf ik je voor altijd trouw.
Tranen lopen, ze stoppen niet meer. Vanwaar ze komen geen idee. Flarden uit een ver verleden komen bovendrijven. Sommige herinneringen zijn vaag, maar geven rauwe pijn, verdriet, verwarring. Ik probeer er een verhaal van te maken, orde te scheppen, maar het blijft een chaos in mijn hoofd.
De verwarring stapelt zich op, terwijl het dagelijkse leven verder gaat.
Werk, gezin, dieren, vrienden, iedereen eist de nodige aandacht op. De ene al wat meer dan de andere. Afleiding die soms zeer welkom is om niet te verdrinken in het verdriet. Vanwaar het komt weet ik nog steeds niet.
Als ik naar de plant kijk die onze halve eetkamer in beslag neemt zie ik een nieuwe bloem tevoorschijn komen. Een eenvoudige schoonheid ik ben blij dat ook dat binnen komt.
Verdriet van vroeger, ver weggestopt komt vaak naar boven op momenten dat je er klaar voor bent. Ook al voelt het vaak overweldigend, dat is wat nu moet gevoeld worden.
Ook dit hoort bij het leven vanuit je hart. Het omarmen van mijn innerlijke kind, die om compassie vraagt. Die gezien wil worden niet alleen om mee te spelen. Maar ook om eens flink uit te huilen. En ik laat dat kind in mij dan ook huilen, ik omarm haar, ik omhels haar en ik laat haar huilen.
Een beetje later kreeg ik een bericht: Don't forget to love yourself!
een kleine zin, maar een grote levensles.
Ik hoor het de laatste weken vaker, je zit niet goed in het leven, je bent afwezig, je bent opgewekt, je bent stil, je bent....je bent.....je bent...... ja, das waar, ik ben in een moeilijke fase. Maar heeft niet iedereen die eens. Ik wil genieten van het leven, maar heb beperkingen. Ik besef opeens dat ik maar één keer leef en dat er nu eenmaal geen generale repetitie is. Het werk overweldigd, wat vorig jaar met vier mensen moest, moet blijkbaar dit jaar met twee. K zie mensen al bedenkelijk kijken, lukt dat? Het is geen keuze, het is een noodzakelijk kwaad, het moet! Dus doorgaan is de boodschap, nog acht weken en ik mag weer rusten. Mag ik dan nu eens even huilen en in een hoekje zitten, van mezelf wel!
Ik weet dat het een soort afstraffing is dat m'n lichaam me geeft. Nog steeds vraag ik er teveel van en negeer ik vaak de signalen. Telkens denk ik mijn lijfje te slim af te zijn, maar het is onverbiddelijk eerlijk. Het luistert niet naar mijn smoesjes. Regelmaat, voldoende rust, de juiste voeding maakt het gelukkig.
Nog acht weken en dan beloof ik plechtig aan al mijn soldaatjes dat ik platte rust neem, dan rust ik zodat ze terug kunnen timmeren en rechtzetten wat ik nu weer stuk maak.
Dan begin ik met een hopelijk laatste ontgiftingskuur als mijn bloedwaarden het toelaten. De sterkste tot nu toe. Hoop dat 2016 nog beter mag worden dan 2015.
Net bij deze blog kreeg ik een sms je binnen van een vriend "Heb jij een goed leven?"
Lang moet ik hier niet over nadenken. Ik heb een super goed leven, ik kan lachen, huilen en leven.
Ik zie mensen graag, de ene al wat liever dan de andere. Heb super vrienden, voel heel wat warmte en heb een hartje dat gevuld is.
Voor mij de definitie van een goed leven.
Fieso
Na acht sessies mindfulness heb ik de theorie wel onder de knie, maar aan de praktijk moet elke dag gewerkt worden. Bewust kan ik er perfect mee omgaan, maar onbewust geraak ik mezelf nog kwijt. Ik trap nog steeds in mijn eigen valkuilen.
Door mindfulness merkte ik dat mijn brein op volle toeren werkte. Ik zag door bewust stil te staan pas hoeveel gedachten er door mijn hoofd spookte, zowel s'avonds als overdag. Niet gek eigenlijk dat ik altijd volledig uitgeput was op het einde van de dag. Losstaande van de lyme die ook woekerde. Ik denk nog steeds van alles, mijn brein werkt ongestoord verder, volle gas! Moe van alle gedachten die voorbij komen, allerlei plannen voor de toekomst, en vervelende gedachten over het verleden. Er waren eigenlijk altijd scenario s in mijn hoofd hoe de dingen mogelijk zouden kunnen lopen die dag, die week of dat jaar. Ik was nooit in het nu, maar altijd bezig met het verleden en de toekomst.
Gelukkig leerde ik anders omgaan met deze gedachten, ze vanaf een afstand bekijken, zodat ze minder invloed op me hebben. De gedachten zijn er nog steeds, maar ik weet nu dat het gedachten zijn en niet altijd de waarheid. Ik moet even niets met deze scenario's.
Ik probeer het geheel te overzien in plaats van opgeslokt te worden door mijn gedachten en een gevangene te zijn van mijn brein. In plaats van als een neuroot alle aandacht te geven en als een mallemoot alles proberen te doen wat mijn gedachten me ingeeft, tot ik weer helder word en het besef komt wat ik allemaal aan het doen ben.
Ik was altijd een planner, een leven zonder agenda, ondenkbaar. In mijn hoofd stond alles gepland. Ik hield een strak dagschema aan om alles wat ik wilde doen ook gedaan te krijgen. Maar het leven is niet optimaal. Soms kosten dingen meer tijd dan gepland, lukte iets niet direct of gebeurde er iets onverwachts waardoor gans mijn schema in de war was. Desnoods werkte ik de klok rond door, mijn schema van de dag moest klaar. Er was geen plaats of tijd voor wat niet in de planning paste want morgen was er een nieuwe planning. Ik raasde door het leven zoals een sneltrein.
Door mindfulness ben ik me daar bewust van en plan ik de zaken niet meer zo strak. Door aandacht te geven aan de dingen die ik doe en bewust stil te staan , heb ik ervaren dat er meer voldoening komt dan van hier naar daar te rennen. Ik vergat te leven. In deze valkuil trap ik soms nog, kracht der gewoonte.
Alles was altijd zwart of wit, goed of fout. Er was geen tussenweg mogelijk. Ik deed het gewoon heel goed of heel slecht. Gewoon goed was er niet. Alles moest aan mijn strenge eisen voldoen. Mijn werk, gezin, personeel.....iedereen moest mee.
Mindfulness leerde mij dat ik inzicht kreeg, en dat de dingen goed zijn zoals ze zijn. Ik ben milder geworden naar anderen toe, maar vooral voor mezelf. Goed is goed genoeg zeg ik vaak tegen mezelf. Adem in en uit, ik ben ook maar een mens.
Door bewuster te zijn van wat ik denk, voel en ervaar lukt het me steeds beter om bij mezelf te blijven.Nu weet ik dat ik in situaties ook een keuze heb en me niet steeds moet aanpassen aan de situatie. Ik moet me niet passief laten meeslepen maar heb ook een mening. Een prachtig proces!
Luisteren naar mezelf, naar mijn eigen behoefte, luisteren naar wat ik diep van binnen wil en vooral trouw blijven aan mezelf.
Ik wens iedereen deze ervaring toen
Fieso
