Een jaar geleden schreef ik Waarom,waarom, daarom. Nu ik er twaalf maanden later op terug kijk zat ik dieper dan diep.Maar toch zijn er dingen die vandaag zouden kunnen geschreven zijn. Hoe ik ook vocht, tijd was het enige dat me raad kon brengen. Mijn soldaatjes vechten nog iedere dag om me te laten verder strijden. Ik heb een lepelvoorraad opgebouwd waar ik toch eventjes mee verder kan. In drukkere periodes helpen ze me erdoor. Maar dan komt natuurlijk om de hoek de overleefmodus kijken. Zo ben ik zaterdag letterlijk neergestort, fysiek en emotioneel een wrak. Zo als een klein kind plat op de grond, tranen met tuiten heb ik gehuild. In m'n totaliteit gebroken. Elke vezel vocht terug. Maar telkens weer lijm ik de brokken, krabbel overeind, kin omhoog en verder gaan. Ik dacht toch echt wel dat ik de voorbije weken weer gewoon gezond was, laat gaan slapen, etentjes met vriendinnen, koffiekletsjes hier en daar, alles ging super. Maar daar was hij dan, de man met de hamer en hij sloeg raak. Het voelt alsof ik in een achtbaan zit, ik kan er niet uit en word heen en weer geslingerd. Iemand zei me.....kun je niet genieten van de achtbaan zelf....? Daar was ik even stil van, ik wist wel dat er een grote waarheid schuilde in het genieten van de achtbaan, alles gaat immers ooit voorbij. Dus proef vooral van de goede momenten die er zijn in je leven zei ze.
Het leven is gewoon een achtbaan, soms ga je tergend langzaam omhoog. Andere keren zoef je weer naar beneden. Of heb je het gevoel dat je hele leven op z'n kop staat. Dat is waarschijnlijk ook de reden waarom ik niet van achtbanen houd.
Ik blijf deze momenten nodig hebben om me weer bij mezelf te brengen, om weer te beseffen dat er beperkingen zijn. En dan op dat moment, op dat unieke moment komt de angst weer boven. De angst om eenzaamheid. Tijd voor een reis te maken van mijn hoofd naar mijn hart, uiteindelijk zullen die twee het moeten uitvechten. Soms kom ik in een roes terecht en lijkt het alsof ik niet wakker ben.
Niet lang geleden vertelde iemand me, op een moeilijk moment moet je jezelf in de ogen kijken.
Hoe vaak kijk je jezelf en andere mensen diep in de ogen? Ogen zijn de spiegels van onze ziel. Achter ogen liggen levensverhalen verscholen. Iedereen heeft heeft zijn eigen levensverhaal, met worstelingen, spanningen, verdriet en vreugde. Probeer dat terug te vinden in de ogen die de jouwe kruisen.Maar ook in die van jezelf. Maandag, als een nog grotere brok ellende zette ik mezelf voor de spiegel en keek ik mezelf in de ogen. Naar de juiste woorden ben ik nog op steeds zoek.
Wie ben ik, wie was ik en vooral wie word ik?
Fieso 
Ik geloof er heilig in dat jij en ik een verschil kunnen maken in de wereld. Dat wij de wereld een stuk lichter en liefdevoller kunnen maken. Puur door ons eigen hart te volgen. Ook al maak je jezelf klein, ook al ben je bang dat je niets te bieden hebt en ook al vind je vast dat andere het allemaal beter kunnen dan jij.
Diep van binnen zit er in jou een prachtige kern, een leeuw die naar buiten wil komen die zich volop aan de wereld wil laten zien. Met alle talenten, passies en liefde die erbij horen.
We hebben niet dezelfde liefde, we maakten niet dezelfde keuzes, maar geloven allebei in onze eigenliefde, de liefde van ons hart.
Zoveel wijze woorden sprak Zuster Teresia tegen me uit.
Weer was ik verbaasd, weer stond ik versteld van de antwoorden op alle vragen die ik jaren niet durfde stellen. Voor mij waren katholiek zusters achter slot en grendel driedubbele vraagtekens.
Hun geloften van armoede en celibaat staan haaks op alles wat onze moderne maatschappij te bieden heeft. Vrouwen die al 50, 60 jaar proberen om stil, gehoorzaam en kuis te zijn. Ik was benieuwd dat ik daar de stilte en rust kon vinden waar ik al zolang naar op zoek was.
De deuren vielen achter me dicht, een andere wereld bood zich aan. Versteld van de wereld waarin ik terecht kwam als helemaal niet katholieke. Ik had me voorbereid op saaie bekrompen wereldvreemde wezens. Maar ik ontmoette daar wijze warme vrouwen met een verrassend open blik. Nog nooit heb ik op mijn eentje 3 dagen zo intens beleefd als deze dagen achter slot. Slapen op een dun matrasje met 6 dekens over mij. Een kamertje met een lavabo, tafel, stoel en bed. Weg van de wereld, weg van alle geluiden. Nog nooit ben ik zo één geweest met mezelf.
Vele gesprekken heb ik gehad met de gastenzusters. De nieuwsgierigheid kwam van beide kanten. Zij over mijn leven, ik over het hunne. Mondjesmaat begrepen we elkaars leven.
Het klooster is geen hotel, er waren verwachtingen. Tafel dekken, wassen, poetsen alles moest gebeuren. Zo liep mijn wekker af om vier uur in de morgen voor de eerste gebedsdienst van de dag te volgen. Vier uur is voor mij een onbehoorlijk uur, maar ik moest me zo reppen om op tijd in de kerk te geraken dat ik voelde hoe het bloed door mijn lichaam pomte. Het was nacht en pikkedonker wanneer ik de kerk binnen kwam. Mijn lijf en geest waren in de war, maar toch was deze gebedsdienst zalig. Was het de stilte, was het het zacht gezang. Ik zonk weg in een gelukzalige vrede. Om vijf uur verdwenen de zusters weer en begonnen ze aan de arbeid van de dag. Ik trok me terug in mijn kamertje, kroop terug onder de lakens en genoot nog na van deze hele nieuwe ervaring. Om half acht begon de tweede gebedsdienst, een echte eucharistieviering. Dit kon me niet boeien. Ik was al vier uur wakker had al twee keer in de kerk gezeten, maar nog steeds geen slok koffie gedronken.
In het klooster is er geen woon-of leefkamer, geen radio of tv. Er zijn geen gezelligheidsmomenten, er is geen ruimte voor een babbel of een gezelschapsspel.Alleen in de conferentiezaal komen de zusters samen om iets te bespreken. De drie pijlers zijn : het gebed, de stilte en de arbeid. Ik zie de zusters naar mij kijken en ik naar hen, we wisselen geen woord. Wie achter slot leeft en niet gezien mag worden, prikkelt automatisch de nieuwsgierigheid. dat beseffen de zusters wel.
Met zuster Anna had ik een speciale band, zij is de jongste zuster en nog novice tot januari. Dan zal ze haar absolute ja woord uitspreken. We konden elkaar plagen met onze blikken, hebben ook in de niet stille ruimtes wat afgelachen. Diep vanbinnen begrijp ik de zusters beter dan ik hardop durf toe te geven. Natuurlijk weet ik dat je met geld geen geluk kan kopen, dat niet elke seks goeie seks is en dat goeie seks nog geen goede relatie is. Het streven naar geld, status en seksueel genot is zo vermoeiend. Zulke woorden uit de mond van een "non" te horen komt behoorlijk aan.
Eerst heb je mijn leven...druk, druk, drukker en drukst.Een overvolle agenda en werkdagen van soms zestien uur, dan krijg je daarbij ook nog eens een raar beest in je lichaam gepropt waar je geen kant mee op kan. Toch blijft het druk, drukker en drukt.
En dan komt er op mijn pad dat slotklooster met stille trapistinnen zonder radio, tv, gsm, overuren, feestjes, kinderen, andere verplichtingen en gedoe. Een wereld van arbeid, stilte en gebed. De wereld leek me vreemd, maar aantrekkelijk. Een oase van rust, een plek om op adem te komen.
Een nieuwe ervaring met zoveel warmte en liefde. Mijn liefde hebben ze gewonnen, mijn bedje staat al terug gereserveerd. Het plekje dat nog vrij was in mijn hart hebben ze voorgoed gestolen.
Fieso
Tot ziens, maar zeker geen vaarwel dacht ik donderdagavond na mijn laatste mindfulnessles. Mijn 8 stappenplan is afgewerkt, gepraat, gelachen, de raarste oefeningen hebben we gedaan. Maar vooral een ander zicht op mezelf. Hij heeft me leren "voelen". Voelen wat emoties met je doen, waar de emoties vandaan komen en vooral ze toe te laten. Welke emotie het ook is, ervaar ze, was de boodschap. Vooral dankbaarheid naar Marc toe die toch wel als klankbord fantastisch werk heeft geleverd, mij geleerd heeft de rust te vinden in mezelf, naar mij heeft geluisterd met zijn milde open geest. Mij het laatste duwtje heeft gegeven voor volgend weekend een stilte retraite in te plannen in het klooster van Brecht. De stilte waar ik zo naar verlang. 3 dagen lang volledig mindfulness.
Stil op de bank, kijk ik naar de regendruppels die plensen op de ramen. Een zalig geluid en voor mij komt stilaan het begin van de herfst eraan.
In mijn ogen was de herfst er altijd om te cocoonen, in je schulp te kruipen, lekker terug te trekken in huis om weer tot jezelf te komen, nog steeds vind ik het het ideale moment om terug naar de bron te keren maar deze komende herfst lijkt anders. Ik wil dolgraag mijn laarsjes aantrekken, door het bos huppelen en naar die prachtige paddenstoelen gaan kijken, die ik nog nooit eerder gezien heb als de perfecte kabouterhuisjes. Op de een of andere manier heb ik het gevoel dat ik de herfst anders ga beleven dan alle voorgaande jaren sinds ik op deze aardbol ben gezet. Het begon half augustus al, de drang naar het terug koudere weer en nu we er steeds verder naartoe gaan vind ik het nog steeds uitkijken naar. De herfstzon blijft mijn favoriet!
Mijn Lichaam is nog niet optimaal gezond maar gelukkig ben ik anders wel geworden.
Een paar jaar geleden, toen de lyme al aan het woekeren was kreeg ik de diagnose: gegeneraliseerde angststoornis. Wat betekent dat ik zowat overal bang voor was. Concrete dingen zoals, hoogten en laagten. Ik had geen dieptezicht meer zodat elk opstapje en afdalingetje op een bergketen leek. Een simpele rolstoelplateau kon ik niet af zonder me krampachtig vast te houden. Op een opstapje leek het wel een ravijn onder mij. Nog een probleempje was donker. In het donker sloeg mijn adem in galop. Ik begon te hyperventileren, had totaal geen richtingsgevoel meer. Zakte op de grond en zat daar maar.
Gelukkig zijn deze angsten aan het verdwijnen. Ik weet nu dat ze er mogen zijn, het is geen probleem meer ze te hebben. En dat alleen is voor mij een overwinning.
Maar ook angsten voor wat komen gaan. Angst om te sterven, angst om beslissingen te nemen, angst om dromen na te streven. Maar toch deed ik het keer op keer, mijn hart achterna. Met alle risico's en angsten die erbij hoorden. Ik koos voor de natuurlijke behandeling, mijn lichaam sterker maken ipv de klassieke geneeskunde. Vele begrepen deze keuze niet, waarom ga je niet voor iets dat je kent, wat als dit niet helpt....... Wel alle onbegrijpende, omdat mijn hart me vertelde dat dit goed zat. En op dat hart vertrouw ik al 37 jaar. In kleine stapjes.One step at a time. Het gaat er toch om dat je het doet, dat je er voor gaat. Welke keuze je ook maakt. Temidden van alle angsten, twijfels en onzekerheden. Temidden van alles blijf ik bij mezelf, bij mijn hart. En natuurlijk is het soms doodeng, maar ook that's part of the deal.
Maar ik accepteer nu mijn angsten, ik geef hem een naam, soms een gezicht, ik praat ermee, ik schrijf er nu over, ik voel hem. En nu ik dat kan, kan ik ook samenwerken met mijn angsten. Ik hoef hem niet meer te onderdrukken, ik loop er niet meer van weg, ik kijk hem recht in de ogen, en daarmee wordt hij opeens een heel kopje kleiner.
Fieso
