Na een jaar bewust bezig te zijn met mezelf, is het tijd geworden om niet alleen het lichamelijke maar ook het geestelijke te verbeteren. Tijd voor alle rommel op te ruimen die er zit. Controle krijgen over mijn leven. Deze opruimactie komt er natuurlijk niet zomaar. Volgende week begin ik aan een 8 weken lange mindfulness therapie. Alleen kan ik het niet, dus ben ik op zoek gegaan naar een coach. Een super lieve man die mij de weg gaat helpen zoeken naar de rust waar ik zo naar verlang.
Iedereen blijft hopen dat de dromen die hij heeft ook zullen uitkomen. We proberen vanalles uit en blijven hopen dat onze passie, ons droomleven ooit op ons pad zal verschijnen.
Vorige week had ik met een vriendin een gesprek over onvervulde verlangens. Wensen die je hebt en hoopt dat ze ooit realiteit zullen worden, maar ook verlangens die waarschijnlijk nooit zullen uitkomen. We hebben allemaal de neiging van onze dromen weg te drukken, omdat het in onze gedachten om de ene of andere manier niet te realiseren valt. Maar als je dat doet wijs je ook een deel van jezelf af. Er zijn omstandigheden die worden bepaald voor jou, hier ben je geboren en dit is je lichaam, dit zijn je sterke kanten en dit zijn je kwalen. Maar waar je van droomt, naar verlangt, zelfs al kan je het niet in praktijk brengen, die wens maakt een deel van wie je bent.
Sommige verlangens brengen verdriet met zich mee omdat ze voorbij zijn of nooit zullen gebeuren.
Maar elk verlangen is de moeite waard om te hebben, ze horen bij elk van ons. Stuk voor stuk.
Het afgelopen jaar knaagde er vaak iets van binnen, iets wat ik niet kon plaatsen, nog steeds niet.
Ergens ben ik boos op mijn lichaam dat het ziek geworden is, mij toch in de steek gelaten heeft, terwijl ik fier zou moeten zijn dat het zo sterk is, stilaan beter aan het worden is. Het is een dubbel gevoel zoals er wel vele zijn. Zijn sommige dingen de moeite waard of kan ik ze loslaten?
Ik stelde mezelf elke dag weer de vraag , wat wil je? Leven zei ik dan tegen mezelf! Hup zei dat stemmetje in mijn hoofd, ga dan leven. Leef je leven en doe het met een hoofdletter zodat het leven extra belangrijk wordt!
Nu denk ik, ik wil niet zomaar leven, ik wil alles uit het leven halen dat kan, ik wil het uitwringen tot de laatste druppel. Ik heb tenslotte maar één leven, een heel kort leven. Elke dag heb ik nog een keuze, en die keuze wil ik uitwerken.
Ik ga mij verdiepen in mijn mindfulness zodat ik een balans kan opmaken van alle rommel.
Fieso
Hiep hiep hoera, precies 1 jaar geleden poste ik mijn eerste blog, 99 blogjes verder. Naar dit moment heb ik 365 dagen uitgekeken en wat bleek, ik voelde me vanmorgen niet beter of slechter dan gisteren.
Ik heb dan ook 6 weken (tot nu toe) verlenging gekregen. Vandaag ook een realistisch gesprek gehad met mijn dokter. De borellia zal nooit verdwijnen uit mijn lichaam, wel kunnen we "het beest" slapend houden met de nieuwe levensmethode. Binnen 6 weken doen we terug alle tests en bespreken we wat te doen. Ik vertrouw op de kennis van mijn arts. De stempel chronische lyme zal dus voor altijd als het zwaard van Damocles boven mijn hoofd blijven bengelen. Ik blijf mijn eigen oorlog vechten en soms is de strijd heel eenzaam Na een bloedtest denk ik soms, nog een bacterie waarom niet, ik lijk wel een wandelende dierentuin.
Jammer alleen dat deze zoo alleen maar bevolkt is met monsters!
Mijn grootste angst zal zijn als er een nieuwe kuur komt, met andere medicatie, ik mag er niet aan denken. Zover zijn we gelukkig nog niet.
Voorlopig vaar ik de koers die moet bevaren worden, en ik kies er bewust voor me niet druk te maken over hoe de zaken lopen, Dit lukt me niet altijd, maar vaak en vaker toch echt wel. En dat geeft rust. Alles komt goed, wat er ook gebeurd. Mijn soldaatjes laten mij niet in de steek. Sommige dingen geven me kracht, een goede babbel, een gezond etentje, eens goed uithuilen.
Ik ben het voorbije jaar vaak opnieuw moeten beginnen om te realiseren wie ik echt ben, waar ik vandaan kom en waar ik naartoe wil. Woeste oceanen heb ik door zwommen om op deze dag te komen, 365 dagen later. Mijn lepel voorraad is gegroeid, rust heb ik ontdekt, maar "klaar" ben ik nog lang niet. Want iets wat vorige week, vorige maand of vorig jaar nog zo'n goed idee was wil niet zeggen dat het nu nog hetzelfde aanvoelt.
In mij eerst blogje sloot ik af met 2016 zal van mij zijn..... ik heb dus nog een 7 maanden de tijd!
Ik wil jullie allemaal bedanken voor van dit blogje een succes te maken. Ik had nooit durven dromen dat er zoveel gelezen en bericht zou worden. Dank je wel hiervoor!
Fieso Bloem
"Ja" zeggen doen we vaak in het leven. Ik alleszins te vaak, gewoon omdat het beter uitkomt, ik niet anders durf of gewoon denk dat het beter is. Maar tegen deze ellende heb ik nooit "ja" gezegd. Iedereen streeft ernaar zich alleen maar goed te voelen, helaas werkt het leven zo niet, hoe je het ook draait of keert, we zullen het totaal pakket moeten verwelkomen.
Het leven biedt mooie dingen, helaas kom je ook verlies en verdriet tegen.
Ons hart is langs de ene kant extreem gevoelig, langs de andere kant de sterkste spier die we hebben. Het voorbije jaar heb ik hele nare momenten meegemaakt, een paar weken geleden nog, bij het uit eten gaan met vrienden. Zo slecht dat ik me voelde, later bleek dat ik mezelf helemaal vergiftigd had en bijna in shock was gegaan.Dan denk ik, hoe lang kan ik dit nog verdragen. Maar hoe dieper ik ga hoe meer ik de oerkracht van mijn hart voel die zegt: kom op met deze narigheid, ik kan nog meer verdragen. Ik vertrouw erop dat dat oergevoel sterk genoeg is mij hierdoor te helpen.
Sommige momenten ben ik precies een buitenstaander in mijn lichaam op doorreis, maar ik verwelkom deze toerist met open armen. Deze heeft me vele nieuwe dingen geleerd, vooral rekening houden met mezelf en leven in het nu. Ook al laat ik mezelf nog op sommige tellen vangen en verval ik terug even in "het vroegere" maar besef dan heel goed dat deze mensen of behoeften niet meer passen in het leven dat ik wil of kan hebben. Waarom doen mensen elkaar bewust of onbewust pijn en verwachten we zoveel van elkaar? Een vraag om over na te denken.
Maar 3 dagen werken deze week en dan een extra lang weekend.........rusten zal de boodschap worden, ik heb het er graag voor over!
Fieso
Diep, heel diep heb ik gezeten. Dieper dan de kern van mijn lichaam en soms nog. Met geen woorden te beschrijven, maar hier ben ik dan na bijna 12 maanden. Niet genezen, helemaal niet, maar wel op een bepaalde manier rijker. Ik begrijp nu de taal van mijn lichaam. Het heeft een tijdje geduurd voor ik ze verstond. Maar nu lukt het perfect. Ik geef mijn soldaatjes wat ze nodig hebben om te strijden. Ik kom er al vrij snel achter wat ze nodig hebben om de strijd te blijven strijden. Mijn lichaam is de gids geworden in mijn leven dat in het teken staat van een persoonlijke missie. Ik kan niet afwijken, geen greintje, geen zijweggetje voor een avondje plezier of een "gewoon etentje". De gewone pleziertjes die we in onze huidige wereld zogezegd zo nodig hebben. Ik pas ervoor. Voor mij zijn het alleen maar opofferingen geworden. Ik hoor het regelmatig, ach dat ene wijntje, dat ene snoepje, dat ene...... moet toch kunnen. Nee het kan niet voor mij. Streep eronder en klaar. Mijn soldaatjes zitten in het laatste gevecht en verdienen hierin alle steun die ik hun kan bieden. Ik volg niet zomaar een dieet zodat een snoepje als beloning kan, dit gaat over winnen of verliezen. Levenskwaliteit in boeten of niet.
Het is een levensstijl geworden, het was niet van "willen" maar van "moeten" en eerlijk gezegd, het lukt me prima. Er is een nieuwe wereld voor me open gegaan, nieuwe produktjes, nieuwe manieren van met voeding om te gaan. Ik wil volledige verantwoordelijkheid voor mijn leven. het klinkt eng als ik het uitspreek, maar hierbij meen ik het ook echt. Het eindpunt is niet meer voelbaar, ik maak plannen, toekomst plannen. Andere dan twee jaar geleden,dat wel. Maar zijn ze daarom minder goed, voor mij niet.
Mijn situatie maakt dat ik vaak keuzes moet maken, ik heb niet de luxe om veel te doen. Kiezen tussen wat ik wil of wat ik echt wil. Dat was moeilijk een paar maanden geleden, nu weet ik dat ik eigenlijk maar één ding echt wil. Gezonder worden en rust. De rust is een terug komende factor. Zonder deze rust lukt me niets. Het lijkt me dus een goed plan om het de komende maanden nog maar eens het rustig aan te doen.
I
